Αγρυπνία για την Επέτειο δέκα ετών από της εκλογής και Χειροτονίας του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Χρυσοστόμου

Με ιδιαίτερη κατάνυξη και συγκίνηση τελέσθηκε το βράδυ της Παρασκευής 10 Οκτωβρίου 2025, από ώρα 9:00 έως 12:30, Ιερά Αγρυπνία στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Τρικάλων, επί τη συμπληρώσει δέκα ετών από την εκλογή και τη χειροτονία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Τρίκκης, Γαρδικίου και Πύλης κ. Χρυσοστόμου.

Στην Ιερά Αγρυπνία συλλειτούργησαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Τρίκκης, Γαρδικίου και Πύλης κ. Χρυσόστομος και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σταγών και Μετεώρων κ. Θεόκλητος, με τη συμμετοχή πλήθους ιερέων και ευσεβών πιστών.

Κατά τη διάρκεια της Αγρυπνίας τελέσθηκε η εις Διάκονον χειροτονία του κ. Βησσαρίωνος Πλακιά, στον οποίο ο Σεβασμιώτατος έδωσε το όνομα Χρυσόστομος, προς τιμήν του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αλλά και ως ευλογημένη ανάμνηση της επετείου της ιδίας του χειροτονίας.

Προ της απολύσεως, ο Σεβασμιώτατος απηύθυνε συγκινητική ομιλία, εκφράζοντας ευχαριστίες προς τον Θεό, την Εκκλησία και όλους όσοι στάθηκαν συμπαραστάτες στη δεκαετή αρχιερατική του διακονία.

ΟΜΙΛΙΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΡΙΚΚΗΣ, ΓΑΡΔΙΚΙΟΥ ΚΑΙ ΠΥΛΗΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

«Με ἰδιαίτερη συγκίνηση σήμερα τελοῦμε τήν ἱερά αὐτή ἀγρυπνία, ἀδελφοί μου, ὑμνώντας καὶ δοξάζοντας τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, μέ ἀφορμή τή συμπλήρωση δέκα ἐτῶν ἀπό τῆς ἐκλογῆς καί χειροτονίας μου εἰς Ἐπίσκοπο καί Μητροπολίτη τῆς Ἳερᾶς Μητροπόλεως Τρίκκης, Γαρδικίου καὶ Πύλης. Ἡ σημερινὴ μέρα δὲν εἶναι μέρα ἐγκωμίων ἢ ἐπιβραβεύσεων, ἀλλὰ μέρα ταπεινῆς εὐχαριστίας: «Οὐχ ἡμῖν, Κύριε, οὐχ ἡμῖν, ἀλλ’ τῷ ὀνόματί σου δὸς δόξαν» (Ψαλμ. 113, 9). Ἄν κάτι ἔγινε, ἂν κάτι καρποφόρησε καί ἐπιτεύχθηκε, αὐτὸ ὀφείλεται στὴ Θεία Χάρη, ἡ ὁποία «τὰ ἀσθενῆ θεραπεύει καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῖ».

Συμπληρώνονται σήμερα δέκα χρόνια ἀπὸ τὴ στιγμή τῆς προσωπικῆς μου Πεντηκοστῆς, ὅταν μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν τιμία ψῆφο τῶν ἁγίων Ἀρχιερέων τῶν συγκροτούντων τῆς Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐξελέγην καὶ χειροτονήθηκα Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης αὐτῆς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, συνεχίζοντας τὸ ἔργο τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγῶν κυροῦ Ἀλεξίου, ὁ ὁποῖος ποίμανε θεοφιλῶς γιά πολλά ἔτη τὸ ποίμνιο ποὺ τοῦ ἐμπιστεύτηκε ὁ Θεός. Ὁ Μητροπολίτης Ἀλέξιος ἦταν γιὰ μένα ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ ἡ καλοῦσα πρός διακονίαν καί ἱεράν ἀποστολήν, καθώς ἐκεῖνος μέ κάλεσεν ἀρχικῶς εἰς τά Τρίκαλα ἐμπιστευόμενός μου τήν εὐθυνοφόρον θέσιν τοῦ Πρωτοσυγκέλλου. Μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο παραιτήθηκε οἰκειοθελῶς προτείνοντας ταυτόχρονα ἐμένα ὡς διάδοχό του. Ἡ εὐγνωμοσύνη, ἡ ἀφοσίωση καὶ ἡ προσευχή μου γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς του θὰ εἶναι πάντοτε δεδομένες. Αἰσθάνομαι σήμερα, ἐνῶπιόν σας, τὴν ἀνάγκη νὰ ζητήσω τὴν εὐχὴ του καὶ νὰ δεσμευθῶ ὅτι ἡ μέριμνα καὶ ἡ φροντίδα μου γιὰ τὴν τοπικὴ μας Ἐκκλησία θὰ παραμένει ἄγρυπνη, μὲ ἀγάπη καὶ σεβασμὸ στους κόπους καί τά ἔργα του.

Αὐτὰ τὰ δέκα χρόνια ἦταν πράγματι σταυροαναστάσιμα. Σταυρός, διότι ἡ ἀποστολὴ τοῦ ἐπισκόπου ἔχει κόπο, πόνο καί πειρασμούς. Ἀνάσταση, διότι ὅπου ὑπάρχει ὁ Χριστός, ἐκεῖ ὑπάρχει χαρά, εἰρήνη, πνευματικὴ πρόοδος. Δοκιμαστήκαμε ἀπὸ ποικίλες θλίψεις, ἀλλὰ ὁ Κύριος δὲν μᾶς ἐγκατέλειψε. Ἐν μὲσῳ κρίσεων, πανδημιῶν καὶ κοινωνικῶν ἀναστατώσεων, ἡ τοπικὴ μας Ἐκκλησία ἔγινε κιβωτὸς σωτηρίας, παρηγορίας καὶ ἐλπίδας. Ἐνισχύθηκαν οἱ πτωχοί, βοηθήθηκαν ὅσοι εἶχαν ἀνάγκη πάσης φύσεως, στηρίχθηκαν οἱ ἱερεῖς καί οἱ μοναστικές ἀδελφότητές μας, ἀνακαινίσθηκαν ἱεροὶ ναοί. Ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι ἀνθρώπινο ἐπίτευγμα, ἀλλὰ δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ «ὅπου θέλει πνεῖ».

Δὲν ἀνατρέχω σε ἀριθμοὺς ἢ ἔργα, ἀλλὰ σε πρόσωπα• σὲ σᾶς, τὰ πνευματικὰ μου τέκνα, ποὺ εἶστε ἡ χαρὰ καὶ ἡ παρηγορία τῆς ἀρχιερατικῆς μου καρδιάς. Ἐσεῖς εἶστε, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἡ «ἐπιστολὴ Χριστοῦ» (Β΄ Κορ. 3,3), ἡ δική μου συστατικὴ ἐπιστολή, «γινωσκομένη καὶ ἀναγινωσκομένη ὑπὸ πάντων ἀνθρώπων», γραμμένη «οὐ μέλανι, ἀλλὰ Πνεύματι Θεοῦ ζῶντος». Θυμᾶμαι ἀπὸ τὴν πρώτη μέρα τῆς ἐνθρόνισής μου τὴν προτροπὴ τῶν ἀπλῶν ἀνθρώπων: «Πάτερ, νὰ μὴ μᾶς ξεχάσεις• νὰ εἶσαι κοντὰ μας. Νὰ παραμείνεις ὁ πατὴρ Χρυσόστομος ποὺ γελᾷ καὶ σκορπᾷ χαρά, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξέρουμε». Αὐτὸν τὸν λόγο τὸν κρατῶ μέσα στὴν καρδιὰ μου, ὡς ὑπόμνηση ὅτι ὁ ἐπίσκοπος δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ζῇ μακριὰ ἀπὸ τὸν λαό, ἀλλὰ νὰ εἶναι παρών στὶς χαρὲς καὶ στὶς λύπες του.

Στα χρόνια αὐτὰ εἶδα πολλά. Στάθηκα δίπλα σε ἀσθενεῖς στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου, καὶ ἔμαθα ὅτι καμιὰ θεολογία δὲν ἔχει ἀξία ἂν δὲν συνοδεύεται μὲ μιὰ ζεστὴ παλάμη καὶ μιὰ προσευχὴ ἀπὸ καρδιάς. Συνάντησα νέους, ποὺ ἔψαχναν νόημα στὴ ζωή τους, καὶ κατάλαβα ὅτι ὁ ἐπίσκοπος πρέπει πρῶτα νὰ περπατᾷ ταπεινά, νὰ χαιρετᾷ μὲ ἀγάπη, νὰ ἀκούει καὶ μετὰ νὰ μιλᾷ. Ζήσαμε τὴν δοκιμασία τῆς πανδημίας, ὅταν οἱ ναοὶ ἔμεναν σχεδὸν ἔρημοι, καὶ ἐνῶ ἡ ἀπουσία ὅλων σας ἔφερνε τήν ἀπόλυτη σιγή, ἔνιωθα πιὸ δυνατὰ τὸ βάρος τῆς προσευχῆς γιὰ ὅλο τὸν λαό, ὡς νὰ εἶχατε ὅλοι χωρέσει μέσα στὸ ἱερὸ Βῆμα, παρόντες διά τῆς προσευχῆς καί τῆς ἀγάπης τοῦ Ἐπισκόπου.

Ὁμολογῶ καὶ τὴν προσωπικὴ μου ἀδυναμία• πολλές φορὲς ἔνιωσα ἀδύναμος. Τότε μόνο ἡ προσευχὴ καὶ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ μὲ στήριζαν. Οἱ ἱερὲς ἀκολουθίες καὶ κυρίως ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ἡ χαρὰ, ἡ παρηγορία καὶ τὸ κέντρο τῆς διακονίας μου. Ὅλη μας ἡ ζωή πρέπει νὰ ἔχῃ κέντρο της τὴν Ἁγία Τράπεζα, ἐπάνω στὴν ὁποία τελεῖται τὸ φοβερὸ Μυστήριο καὶ μὲταδίδεται τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δι’ ἡμῶν, τοῦ ἐπισκόπου καὶ τῶν πρεσβυτέρων, σὲ ὅλον τὸν λαό. Πρωταρχικό ἱερό καθήκον κάθε ποιμένος εἶναι κατά τούς θεοφόρους Πατέρες μας ἡ προσευχή ὑπὲρ τοῦ ποιμνίου καί διά τοῦτο στις ἀκολουθίες, στίς Λειτουργίες καί στίς πολυάριθμές καί κατανυκτικές ἀγρυπνίες, πού συνεχῶς μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ τελοῦμε καί τόσο πολύ ἀγαπᾶμε, δέ σταματῶ νά προσεύχομαι ἐνώπιον τῶν θυσιαστηρίων τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως γιά ὅλους σας.

Δὲν καυχῶμαι ἀνθρωπίνως. Τὸ καύχημά μου εἶστε ἐσεῖς, οἱ κληρικοὶ καὶ ὁ εὐσεβὴς λαός, τοῦ ὁποίου τὴν φροντίδα καὶ τὴν εὐθύνη ἐμπιστεύτηκε ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία εἰς τούς ὤμους μου. Ἡ ἀγάπη σας πρὸς τὸ ταπεινὸ πρόσωπό μου εἶναι ἡ δύναμή μου. Καὶ σήμερα δὲν νοιώθω ὅτι ἔκλεισε ἕνας κύκλος, ἀλλὰ ὅτι ἀρχίζει μία νέα περίοδος, μὲ περισσότερη εὐθύνη, περισσότερη ἀγάπη καὶ θυσία. Διότι ὁ ἐπίσκοπος ὀφείλει νὰ γίνεται «τοῖς πᾶσιν τὰ πάντα» (Α΄ Κορ. 9,22). Σᾶς παρακαλῶ, λοιπόν: συνεχίστε νὰ προσεύχεσθε γιὰ μένα, ὅπως κι ἐγὼ θὰ συνεχίζω νὰ προσεύχομαι γιὰ σᾶς.

Ἀπό τά τρίσβαθα τῆς ψυχῆς μου εὐχαριστῶ τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Σταγῶν καί Μετεώρων κ.κ. Θεόκλητον, τόν γείτονα ἐπίσκοπο, τόν ἀγαπημένο ἀδελφό μέ τόν ὁποῖον μᾶς συνδέουν πνευματικοί δεσμοί ἐκ τοῦ ἱεροῦ παρελθόντος τοῦ τόπου μας μέσῳ τοῦ κοινοῦ μας πολιούχου ἁγίου Βησσαρίωνος, ἀλλά καί οἱ κοινοί ὁραματισμοί, ἡ ἀγωνία καί ἡ προσευχή στή διακονία τοῦ εὐλογημένου λαοῦ τοῦ νομοῦ μας. Πάντοτε, ὅλα αὐτά τά χρόνια, στέκεται δίπλα μου ἀρωγός, στήριγμα καί κοινωνός τῶν χαρῶν, ὅπως καί σήμερα ἔσπευσε νά συμμετάσχει στή χαρά τῆς ἐπετείου μου, ἀλλά καί τῶν θλίψεων μου, ὥστε πραγματικά βιώνω αὐτό πού ὁ λόγος τῆς Ἁγίας Γραφῆς μᾶς διδάσκει λέγοντας «ἀδελφός ὑπό ἀδελφοῦ βοηθούμενος ὡς πόλις ὀχυρά».

Εὐχαριστῶ, ἀκόμη, ἐξ ὅλης καρδίας τούς κατά σάρκα γονεῖς μου, τόν γέροντα πατέρα μου Ευάγγελο καί τήν μητέρα μου Βασιλική, γιά ὅλα ὅσα μέ κόπο, ἀγωνία, προσευχή, χαμόγελο καί δάκρυα προσέφεραν σέ ἐμένα καί διότι μέ αἴσθημα τιμῆς, χαρᾶς καί μέ τήν εὐχή τους μέ προσέφεραν στή διακονία τῆς Ἐκκλησίας καί καμαρώνουν γι’ αὐτό ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς μοναχικῆς μου ἀφιερώσεως ἕως καί σήμερα, πού συμπληρώνονται δέκα ἔτη στήν ἀρχιερατική μου διακονία. Γνωρίζω πολύ καλά πόσο πολύ θά ἤθελαν νά παρευρίσκονται τούτη τήν ὥρα ἐδώ, ὥστόσο λόγοι ὑγείας τούς κράτησαν μακριά σωματικά. Εἶναι, ὅμως παρόντες πνευματικά, προσευχητικά ἀλλά και «διαδικτυακά», καθώς τώρα μᾶς παρακολουθοῦν μέσῳ τοῦ διαδικτύου μαζί μέ τά ἀδέλφια μου καί τούς κατά σάρκα συγγενεῖς μου ἀπό τήν Πρέβεζα καί ἀπ’ ὅπου ἐκεῖνοι βρίσκονται καί τούς ἀποστέλλω τήν ἀγάπη μου συνοδευομένη ἀπό ἄπειρη εὐγνωμοσύνη, εὐχαριστία καί προσευχή.

Καὶ σήμερα, «πεντηκοστὴν ἑορτάζοντες καὶ Πνεύματος ἐπιδημίαν», τελέσαμε στὴν πανηγυρικὴ Θεία Λειτουργία καὶ τὴν εἰς διάκονον χειροτονία τοῦ π. Χρυσόστομου Πλακιᾶ. Ἡ σημερινὴ χειροτονία εἶναι ἀπόδειξη ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή καὶ ἡ ἀνάστασή μας. Ὁ πλέον π. Χρυσόστομος καί ἕως πρό ὀλίγου Βησσαρίων, εὐσεβὴς οἰκογενειάρχης καὶ συνταξιοῦχος, καλλιέργησε στὴν ψυχὴ του τὸν πόθο τῆς ἱερωσύνης καὶ τῆς διακονίας καὶ μὲ χαρὰ δέχτηκα νὰ ὁρίσω τὴ χειροτονία του. Ὅμως, ἕνα ξαφνικὸ γεγονός, ὁ θάνατος τοῦ υἱοῦ του, μᾶς ἀνάγκασε νὰ τὴν ἀναβάλουμε. Σήμερα, ὅμως, ὁ π. Χρυσόστομος κηρύττει ἀκόμα και χωρίς λόγια ὅτι «ὁ θάνατος τοῦ Κυρίου ἀθανασίας γέγονεν πρόξενος». Ὅτι ἡ προσευχὴ καὶ ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ἡ ὁδὸς τῆς αἰωνιότητος καί τῆς ἀθανασίας, ἡ μεγάλη ἐλπίδα καὶ δύναμη τῶν πιστῶν.

Ἀγαπητέ μου π. Χρυσόστομε, μέ παρεκάλεσες νά σοῦ ἀλλάξω ὄνομα κατά τήν ἱερή στιγμή τῆς χειροτονίας σου καί ἐγώ σεβόμενος τό δέος, μέ τό ὁποῖο προσέγγισες τό ἅγιο Θυσιαστήριο, ἀλλά καί τόν πόνο σου πραγματοποίησα τό θέλημά σου. Περισσότερους λόγους θὰ σοῦ ἀπευθύνουμε κατά τὴν εἰς πρεσβύτερον χειροτονία σου, ἡ ὁποία θά τελεσθεῖ σύν Θεῷ αὔριο στόν Ἱερό Ναό Βησσαρίωνος Πύλης καί κατά τήν ὁποία θά σέ παρακαλέσω νά ἀποκαλύψεις ἐν πληθούσῃ Ἐκκλησία τόν λόγο, γιά τόν ὁποῖον ζήτησες τήν ἀλλαγή τοῦ ὀνόματός σου. Σήμερα, σοῦ εὔχομαι πατρικά ἡ πορεία σου μέσα στήν ἁγία Ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ μας νά εἶναι ἁγία, καρποφόρος, γεμάτη ἀπό τή Θεία Χάρη, πού ἀπό σήμερα ἰδιαίτερα σέ ἐπεσκιάζει, καί νά καταστεῖς μία ἀκόμη ζωντανή μαρτυρία καί ἀπόδειξη τῆς ὑπέρβασης τοῦ θανάτου καί τῆς ἀληθείας τῆς αἰωνίου ζωῆς, τὴν ὁποία εὔχομαι νὰ μᾶς ἀξιώσει ὁ Κύριος ὅλους νὰ κληρονομήσουμε στὴν «εὐλογημένην Βασιλείαν τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΔΩ