ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ ΟΜΙΛΙΑ

ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ ΟΜΙΛΙΑ

ΤΟΥ ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΕΨΗΦΙΣΜΕΝΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΤΡΙΚΚΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΓΩΝ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

11 ΟΚTΩΒΡΙΟΥ 2015

ΕΝ Τῼ ΚΑΘΕΔΡΙΚῼ ΙΕΡῼ ΝΑῼ

ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΟΥ

Μακαριώτατε, Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμε.

Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν χορεία, τίμιον Πρεσβυτέριον, Χριστοῦ διακονία, σεβαστοί μοναχοί καὶ μοναχὲς, ἀξιότιμοι ἄρχοντες, λαέ τοῦ Θεοῦ ἠγαπημένε καὶ περιούσιε.

«Κύριος ἐξ οὐρανοῦ διέκυψεν ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων…ἄνθρακες ἀνήφθησαν ἀπ’ αὐτοῦ καὶ ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη» (Ψαλμ. 17, 9-10). Αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Προφητάνακτος Δαβὶδ ἐῤῥανίζεται ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Πεντηκοστῆς. Λόγια τὰ ὁποία προτυπώνουν τὸ γεγονὸς τῆς καθόδου τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐπὶ τῶν ἁγίων μαθητῶν καὶ Ἀποστόλων τοῦ Κυρίου. Τὴν κάθοδο τοῦ ἁγίου Πνεύματος παρακλητικῶς, σύσσωμος ἡ Ἐκκλησία σήμερον ἐπικαλεῖτε κατὰ τὴν εὔσημον ταύτην ἡμέραν, Πεντηκοστὴν ποιοῦσα, κατόπιν τῆς θεοκινήτου ἐκλογῆς τῆς ἐλαχιστότητός μου εἰς τὸν Ἰστορικὸν θρόνον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Τρίκκης καὶ Σταγῶν, ψήφων κανονικῶν καὶ ἐκλογῆς ὑπὸ τῶν ἁγίων Ἱεραρχῶν τῶν συγκροτούντων τὴν Ἱεραχίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὡς ἄλλος Ἠσαΐας προστρέχω ἐν συστολῇ καρδίας στὴν κλήση τοῦ Θεοῦ γιά νά ἀναλάβω τὴν ἐμπιστευθεῖσάν μοι διακονίαν. «Ἄνθρακες ἀνήφθησαν ἀπὸ τοῦ Κυρίου» διὰ νὰ ἀγγίξει καθαρτικῶς τὰ χείλη μου καὶ νὰ μὲ ἰκανώσει στὴν προκειμένη ἀποστολὴ. Φόβος γιά τὸ δύσκολον κατ’ἄνθρωπον ἔργον συνέχει τὴν σαρκίνην ὕπαρξίν μου ἀλλά τολμῶ ἐν τρόμῳ τὸ ἐγχείρημα. Ἡ βουλὴ τοῦ Θεοῦ φανερώθηκε διὰ τῆς ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, «Τὰ δικαιώματα Κυρίου εὐθέα εὐφραίνοντα καρδίαν, ἡ ἐντολῆ κυρίου τηλαυγῆς» (Ψαλμ. 18, 9 ) Ἡ χαρά μου διὰ τὸ γεγονὸς δὲν ἐκπηγάζει ἀπὸ τὴν ἀτομικὴ ἰκανοποίηση προσωπικῆς φιλοδοξίας ἀλλά ἀπὸ τὴν χαρὰ τὴν παραχθεῖσα ὡς καρπὸν ὑπὸ τοῦ ἁγίου Πνεύματος κατὰ τὸ λόγιον τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Τολμῶ ἐν ταπεινότητι νὰ ἀγγίξω τοῖς χείλεσί μου τὸν ἀναμμένο ἄνθρακα, μὲ πλήρη ἐμπιστοσύνη καὶ ὑπακοὴ εἰς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τολμῶ τρέμων νὰ κοιτάξω μὲ τὰ μάτια τῆς ταλαιπώρου ψυχῆς μου τὴν τηλαυγὴ, τὴν ξεκάθαρη ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, νὰ πορευθῶ καθοδηγῶν τὸ ἐμπιστευθέν μοι ποίμνιον εἰς τὴν φωτισμένην ἀπὸ Θεοῦ ὁδὸ τῆς οὐρανίου βασιλείας Αὐτοῦ. «Ἡ ἐντολὴ κυρίου τηλαυγῆς φωτίζουσα ὁφθαλμούς», (Ψαλμ.18,10). Τούτη τὴν ὥρα ἀναλογίζομαι τὶς πολλαπλὲς ἐλλείψεις μου ἀλλά προσβλέπω στὴν ἀποδιδομένη σοφία τοῦ Θεοῦ πρὸς κάθε ταπεινό πνεῦμα. Πνεῦμα καθ’ ὅμοίωσιν τῆς παιδικῆς ἁπλότητος, «ἡ μαρτυρία Κυρίου πιστὴ σοφίζουσα νήπια», (Ψαλμ. 18, 8)

Ἡ κλήσις τοῦ Θεοῦ διὰ τῆς ἐκλογῆς τῶν ἁγίων Ἱεραρχῶν μὲ ἐπιφορτίζει, ὅπως καὶ κάθε ἐπίσκοπον μέ τὸ ἔργο τῆς διαποιμάνσεως μιᾶς συγκεκριμένης γεωγραφικῶς τοπικῆς Ἐκκλησίας διὰ τὴν ὁποία ὁ ἐπίσκοπος ἔχει τὴν εὐθύνη τῆς φανερώσεως τῆς ἐνότητος ἐν τῷ προσώπῳ αὐτοῦ ὁλοκλήρου τοῦ σώματος τῆς τοπικῆς ἐκκλησίας, ἐπὶ τῇ βάσει τῆς μεγίστης τῶν ἀρετῶν, τῆς ἀγάπης. Ὁ ἐπίσκοπος ἐνσαρκώνει τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Ὡς τύπος καὶ τόπος Ἰησοῦ Χριστοῦ φανερώνει τὴν ἐνότητα τοῦ σώματος διὰ τοῦτο καὶ ἄνευ τῆς γνώμης τοῦ ἐπισκόπου οὐδεμία πράξη ἐνεργεῖται ἐν τῇ ἐκκλησία. Φυσικὸς χῶρος τούτης τῆς φανερώσεως εἶναι ἡ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς ἐκκλησίας. Διὰ τοῦτο ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος προτρέπει τὸν ἐπίσκοπο νὰ τελεῖ «πυκνᾶς συναγωγὰς», ὥστε εἰς τὴν συνείδησιν τοῦ ποιμνίου νὰ ἐγχαράσσεται ἡ εἰκὼν τῆς ἐνότητος τῆς ἐκκλησίας. Ὁ ἐπίσκοπος ὀφείλει νὰ ἀναλώνεται ὑπὲρ τῆς ἐνότητος τῆς ἐκκλησίας. Πρὸς τοῦτο ἔλκει τοὺς πιστοὺς ἐν τῇ συνάξει, διὰ τῆς ἀγάπης πρὸς πάντας, ἀνεξαιρέτως. Γράφει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος διὰ τὴν δράσιν τοῦ ἐπισκόπου, «πάντων ἀνέχου ἐν ἀγάπῃ…πάντων βάσταζε». Ὁ Χριστὸς, ἡ ἔνσαρκη ἀγάπη, «ἡ ἐσταυρωμένη ἀγάπη», κατὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, ἀποτελεῖ τὸ πρότυπο μιμήσεως τοῦ ἐπισκόπου καὶ διὰ τοῦ ἐπισκόπου τῶν χριστιανῶν. Ὁ ἐπίσκοπος διὰ τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης ἔλκει πάντας πρὸς τὴν σύναξη τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸν Σωτῆρα Χριστὸ. Καὶ ἐνῶ ἡ ἐνότης τῆς τοπικῆς ἐκκλησίας διασφαλίζεται διὰ τοῦ ἐπισκόπου, ὁ ἐπίσκοπος ἀποτελεῖ τὸν σύνδεσμο τῆς ἐνότητος τῆς τοπικῆς ἐκκλησίας μετὰ τῶν ἄλλων τοπικῶν ἐκκλησιῶν, διὰ τῆς συμμετοχῆς ἑκάστου ἐπισκόπου εἰς τὴν Ἀγίαν καὶ Ἱερὰν Σύνοδον. Ὁ ἐπίσκοπος μεταφέρει εἰς τὴν ἁγίαν Σύνοδον ὄχι τὴν προσωπικήν του ἀλλὰ τὴν κοινὴν ἐκκλησιαστικὴν ἐμπειρίαν, βιουμένη μετὰ τοῦ ποιμνίου του. Τὴν καταθέτει εἰς τὴν σύνοδον, ὅπως καὶ οἱ λοιποὶ ἅγιοι ἀδελφοὶ αὐτοῦ συνεπίσκοποι διὰ οἱονδήποτε θέμα προβληματίζει τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Διὰ τῆς συνοδικότητος, ἐν τῇ ἐνότητι ἁπάντων τῶν ἐπισκόπων, ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἀγάπης φανερώνεται ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία. Ὠς ἐκ τούτου ὑπόσχομαι δημοσίᾳ κατενώπιον τοῦ Κυρίου καὶ ἐν αὐτῇ ταύτῃ τῇ εὐχαριστιακῇ συνάξει, ἥτις ἀποτελεῖ τὴν κατ’ἐξοχὴν μυστηριακὴν φανέρωσιν τῆς ἐνότητος τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, «…τὰ κρίματα Κυρίου ἀληθινὰ, δεδικαιωμένα ἐπὶ τὸ αὐτό, ἐπιθυμητὰ ὑπὲρ χρυσίον καὶ λίθον τίμιον πολὺν καὶ γλυκύτερα ὑπὲρ μέλι καὶ κηρίον, καὶ γὰρ ὁ δοῦλος σου φυλάσσει αὐτά, ἐν τῷ φυλάσσειν αὐτὰ ἀνταπόδοσις πολλή.» (Ψαλμ. 18, 10-12 ).

Ἐν πρώτοις εὐχαριστῶ τὸν ἐν Τριάδι ἅγιον Θεὸν διὰ τὸ ζῆν καὶ τὸ εὖ ζῆν. Σκανδαλωδῶς μὲ ἠλέησε καὶ ποικιλοτρόπως μὲ εὐηργέτησε κατὰ τὴν πορείαν τῆς ζωῆς μου, ἀποστέλλοντας πλησίον μου ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι μὲ καθοδήγησαν καὶ μὲ ἀνέθρεψαν πνευματικῶς καὶ ὑλικῶς. Ἐπιτρέψατέ μοι κατὰ τὴν ἱερὰν αὐτήν ὥραν νὰ μνημονεύσω εὐχαριστιακῶς αὐτοὺς τοὺς εὐεργετήσαντάς με ἀδελφοὺς, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς.

Ἐν ἀρχῇ εὐχαριστῶ τοὺς κατὰ σάρκα γονεῖς μου Εὐάγγελον καὶ Βασιλικήν, οἱ ὁποῖοι μὲ ἀνέθρεψαν μαζὶ μὲ τοὺς δύο ἀγαπημένους αὐταδέλφους μου Ματθαῖον καὶ Φώτιον, ἀναλώνοντας ἑαυτὸν διὰ τὴν ὑλικὴν καὶ πνευματικὴν ὡρίμανσή μου ἑντὸς μιᾶς παραδοσιακῆς οἰκογενείας τῆς ὑπαίθρου, εἰς τὶς πανέμορφες κωμοπόλεις τοῦ Θεσπρωτικοῦ καὶ τοῦ Νικολιτσίου Πρεβέζης. Ὁμοίως μνημονεύω τὰ δύο ζεύγη τῶν προπατόρων καὶ προμητέρων μου Γεώργιον καὶ Αἰκατερίναν, Ματθαῖον καὶ Χαρίκλειαν, σεβάσμιες μορφὲς οἱ ὁποῖες σφράγισαν μὲ τὴν συμβουλευτικὴν καθοδήγησίν τους τὴν παιδικήν μου ζωήν. Μνημονεύω ἐν βαθείᾳ συγκινήσει τοῦ προφητικοῦ λόγου δοξολογίας πρὸς τὸν Θεὸν, τοῦ ἀειμνήστου προπάτορός μου Λάμπρου. Ὅταν μὲ ἐδέχθη εἰς τὴν ἀγκάλην του κατὰ τὴν γέννησίν μου, εἶπε, «ἐσὺ ἀγόρι μου, μεγάλος καὶ τρανὸς, δεσπότης θὰ γένεις!».

Ὑπὸ τὴν σκέπην τοῦ παλαιοῦ καὶ ἱστορικοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου Θεσπρωτικοῦ καὶ τοῦ ταπεινοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῆς ἁγίας Κυριακῆς Νικολιτσίου, ἐγνώρισα κατὰ τὴν παιδικὴν μου ἡλικία τὴν λατρευτικὴν ἐμπειρίαν τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τὴν ἐνοριακὴν ζωὴν, ὑπὸ τῶν Ἱερέων, Γεώργιον Παπαχρήστου, Σωτήριον Καραμέτσην καὶ Ἁνδρέαν Μότσον, τοὺς ὁποίους εὐγνωμόνως εὐχαριστῶ, καθὼς καὶ ἅπαντας τοὺς πατέρας τῆς εὐρυτέρας περιφερείας. (ἰδίᾳ δὲ τὸν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτη π. Βαρνάβαν Λαμπρόπουλον, πνευματικὸν καὶ παιδαγωγὸν εἰς Χριστὸν τῆς παιδικῆς μου ψυχῆς, ἕως τῆς ἐνηλικιώσεώς μου.) Ἀνεξίτηλη εἰς τὴν ψυχὴν μου θὰ μείνει ἐσαεὶ ἡ συναναστροφὴ καὶ ἡ κοινοτικὴ ἐκκλησιατικὴ ζωὴ μετὰ τῶν ἁπλῶν ἀλλὰ πλουσίων εἰς τὴν καρδίαν ἀνθρώπων τῶν δύο αὐτῶν χωρίων. Τοὺς εὐχαριστῶ ἀπὸ καρδίας διὰ τὴν μεταλαμπάδευσιν τῶν ἐκκλησιατικῶν παραδόσεων τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως καὶ τῆς ἀπὸ αἰώνων συνεχείας τῶν ζωπύρων τῆς φιλτάτης πατρίδος. Εὐχαριστῶ τοὺς κατὰ σάρκα καὶ πνεῦμα συγγενεῖς μου, τοὺς διδασκάλους μου, τοὺς φίλους καὶ ἅπαντας τοὺς ἁπλοὺς ἀνθρώπους μὲ τοὺς ὁποίους συναναστράφηκα καὶ ὑπερβαλλόντως ἠγάπησα.

Εὐχαριστίες προσηκόντως ἐκφράζω εἰς τόν Σεβασμιώτατον ποιμενάρχην τῆς γενέτειράς μου, Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Νικοπόλεως καὶ Πρεβέζης κ. Χρυσόστομον, ἀγαπητὸν κατὰ πάντα, τὸν ὁποῖον ἐγνώρισα στὰ πρῶτα ἱερατικά μου βήματα καὶ ἔκτοτε ἔχω ὡς πρότυπον κληρικοῦ. Οὖτος ὁ συνετὸς ἱεράρχης κοσμεῖ μὲ τὰ ποικίλα χαρίσματά του τὸ ποίμνιόν του, κυρίως διὰ τῆς ἁπλότητός του εἰς τὴν συναναστροφὴν μετὰ αὐτοῦ.

Κατὰ τὴν ἐνηλικίωσή μου σταθμὸν ἀπετέλεσε εἰς τὴν ζωήν μου ἡ παρουσία μου εἰς τὴν μεγαλούπολιν τῆς Θεσσαλονίκης ὡς φοιτητοῦ τῆς Ἀνωτάτης Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς καὶ ἐν συνεχείᾳ φοιτητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Ἡ πόλη τῆς καρδιᾶς μου. Ἐκεῖ ἐγνώρισα τὸ μεγαλεῖο τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικότητος. Δὲν ὁμιλῶ μόνον διὰ τὴν οὕτως ἤ ἄλλως τεραστία βυζαντινὴ ἱστορικὴ καὶ πολιτιστικὴ κληρονομία τῆς πόλεως, ὅσο διὰ τοὺς ἀνθρώπους της, οἱ ὁποῖοι ἐνσαρκώνουν βιωματικῶς τοῦτο τὸ γνήσιον ἦθος τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικότητος. Τὰ βήματά μου, δεκαοκτάχρονο παιδὶ, ἀνέβηκαν τὰ σκαλιὰ τοῦ ἱεροῦ καὶ περικαλλοὺς Ἰεροῦ Ναοῦ τῆς πολυαγαπημένης Παναγίας τῶν Θεσσαλονικέων, τῆς Παναγίας τῆς Δεξιᾶς. Ἔνδεκα χρόνια τὴν ὑπηρέτησα νυχθημερὸν παρακαλώντάς την νὰ μοῦ ὑποδείξει τὸν δρόμο τῆς ζωῆς μου, ὁμοῦ μετὰ τῆς παράκληση χιλιάδων προσκυνητῶν οἱ ὁποῖοι προστρέχουν εἰς τὴν χάριν της. Ἰδιαιτέρως εὐχαριστῶ τὸν ἱερατικῶς προϊστάμενον αὐτῆς Ἀρχιμανδρίτην Εὐθύμιον Βακαλάκην π.Κωνσταντίνον Νικολακάκην καὶ π. Γεώργιον Χειλᾶν, οἱ ὁποῖοι μὲ φιλοξένησαν μὲ πολλὴ ἀγάπη. Εἰς τὴν ἐνορίαν τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, Ἄνω Τούμπα, συνήντησα τὸν μακαριστὸν π. Παντελεήμονα Σκενδέρη, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἡ αἰτία νὰ ἀγαπήσω ἔτι περισσότερον τῆς λατρευτικὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ συνδεθῶ φιλικῶς καὶ πνευματικῶς, μὲ πλῆθος νέων φοιτητῶν, ὅπως τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νέας Κρήνης καὶ Καλαμαριᾶς κ. Ἰουστίνου, ὁ ὁποῖος ὡς μεγαλύτερος ἀδελφὸς μᾶς κατηύθυνε εἰς τὴν πλούσια ὑμνογραφικὴ καὶ μουσικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁμοῦ μετὰ τῶν καταξιωμένων πατέρων, Ἀνθίμου Ρεγγίδη, Ἐπιφανίου Ἀρβανίτη, Ἰγνατίου Μουρτζανοῦ, Συνεσίου Στάθη, Γεωργίου Κοτίδη καὶ Ἀχιλλείου Καραμήτζου, οἱ ὁποῖοι οὐκ ἀπέλειπον νὰ μοῦ συμπαραστέκονται εἰς κάθε πτυχὴν τῆς ζωῆς μου. Ἐνθέρμως εὐχαριστῶ τὸν ἐπιστήθιον φίλο, Ἀρχιμανδρίτην Βαρθολομαῖον Μαργαριτόπουλον, ὁ ὁποῖος ὡς στιβαρὸς στῦλος ὑποστηρίζει κάθε μου ἐπιλογὴ, εὔκολη ἤ δύσκολη, καθὼς ἐπίσης τοὺς πατέρας, Δημήτριον Κυριάκου, Ἰωάννην Κατινιόν, Χαράλαμπον Πιπερίδην καὶ Δημήτιον Κοψαχείλην, μετὰ τῶν οἰκογενειῶν αὐτῶν.

Εἰς τὴν πόλη τοῦ μυροβλήτου ἁγίου Δημητρίου καὶ ὑπὸ τὴν στέγη τοῦ περικαλλοὺς Ναοῦ του, ἐγνώρισα τὸν τότε Πρωτοσύγκελλον καὶ νῦν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Λαγκαδᾶ, Λητῆς καὶ Ρεντίνης κ. Ἰωάννη ὑπὸ τὴν πνευματικὴν καθοδήγησιν καὶ συμμαρτυρία τοῦ ὁποίου ἔλαβα τὸ μοναχικὸν σχῆμα ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῆς Ἁγίας Θεοδώρας τῆς Μυροβλήτιδος. Πολύπλευρος καὶ δραστήριος προσωπικότης. Ἀκάματος ἐργάτης τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου. Ζωηρὸς ὑπέρμαχος τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος. Ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος εἰς οἰονδήποτε κρούσει τὴν θύραν τῆς Μητροπόλεώς του. Φίλος γνήσιος τῶν ἁγίων τῆς πίστεως. Τὸν εὐχαριστῶ θερμώτατα δι’ἅπαντα, ὅσα ἔπραξε διὰ τὴν ἐλαχιστότητά μου. Ὁδήγησε τὰ βήματά μου εἰς τὸν ἀείμνητον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κυρὸ Παντελεήμονα τὸν Χρυσοφάκην, ἀπὸ τὰ τίμια χέρια τοῦ ὁποίου ἔλαβα τὸν πρῶτον καὶ τὸν δεύτερον βαθμὸν τῆς ἱεροσύνης. Οὗτος ὁ Ἱεράρχης μὲ εὐηργέτησε πολλαπλῶς, τοποθετώντάς με ἱερατικῶς προϊστάμενον εἰς τὸν μεγαλοπρεπὴ ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἁγίας Μαρίνης, Ἄνω Τούμπα. Τὸ ἀκαταμάχητον σθένος του εἰς τὴν ὑπεράσπισιν τῶν δικαίων τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος θὰ ἀποτελεῖ δι’ἐμὲ παράδειγμα μιμήσεως. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη αὐτοῦ.

Ἡ ἐνορία τῆς ἁγίας Μαρίνης ἦταν, ὄχι τὸ δεύτερο ἀλλὰ τὸ μοναδικὸ σπίτι μου. Ἐκοπίασα, ἵνα μορφωθεῖ Χριστὸς εἰς τὰς καρδίας τῶν ἐνοριτῶν μου καὶ ἐκεῖνοι ἀνταπέδωκαν ὑπερβάλλουσαν ἀγάπην εἰς τὸ πρόσωπόν μου. Ἡ συνεργασία μετὰ τῶν ἱερέων τοῦ ναοῦ ἦτο ἀρίστη καὶ τοὺς εὐχαριστῶ θερμῶς. Μνημονεύω τοῦ ἀειμνήστου κτίτορος τοῦ Ναοῦ Πρωτ/ρου Φραγκίσκου Βαμβακάρη. Εὐχαριστῶ τὸν π. Διόδωρον Μαρκατιᾶν, ὁ ὁποῖος μοῦ ἐστάθη ὡς μεγάλος ἀδελφὸς εἰς τὰ πρῶτα βήματα τῆς ἱεροσύνης μου. Τὸν π. Λάμπρο Κολώνα, ὁ ὁποῖος ἀπετέλεσε τὸν δεξιὸ βραχίονα τῆς χειρός μου εἰς τὴν ποιμαντικὴν διακονίαν τῆς ἐνορίας. Τὸν π. Ἀθανάσιον Καρανταΐδην, ὁ ὁποῖος μὲ τὸν νεανικόν του ποιμαντικὸ ζῆλο ἔδιδε ἀνανεωτικὴν πνοὴν εἰς τὸ πνευματικὸν ἔργον τῆς ἐνορίας. Καθὼς καὶ τὸν γέροντα συνταξιοῦχο ἱερέα π. Ἀθανάσιον Δομινάρην, ὁ ὁποῖος νυχθημερὸν προσφέρει ἀδιαλείπτως τὴν διακονίαν του. Θὰ τοὺς μνημονεύω πάντοτε εἰς τὴν ἁγίαν Πρόθεσιν. Πολλαπλὰς εὐχαριστίας ἐκφράζω εἰς ἅπαντας τοὺς λαϊκοὺς συνεργάτας μου εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν τῆς Ἁγίας Μαρίνης. Τοὺς ἐπιτρόπους, τὶς κυρίες τοῦ φιλοπτώχου καὶ τοῦ συσσιτίου, τῆς ἐρανικῆς ἐπιτροπῆς, τῶν διδασκάλων τῶν κοινωνικῶν φροντιστηρίων τῆς ἐνορίας, τῶν χορῳδιῶν, τῶν θεατρικῶν ὁμάδων καὶ ὅλων τῶν συνεργατῶν εἰς διαφόρους δραστηριότητας τὰς ὁποίας ἀπεργαστήκαμε ὁμοῦ, ἐν τῇ ἐνορίᾳ, καθὼς καὶ τὰ πνευματικά μου ἐν Χριστῷ τέκνα, οἱ εὐχὲς μου εἰς τὸ ἱερὸν θυσιαστήριον θὰ τὰ ἀκολουθεῖ πάντα.

Παραλλήλως μέ τὴν ἐνοριακὴ διακονία, μεγάλο διδασκαλεῖο ἀπετέλεσε δι’ἐμὲ ἡ θητεία μου ὡς γραμματέως καὶ ἐν συνεχείᾳ διευθυντοῦ τῆς οἰκονομικῆς ὑπηρεσίας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Ἐκεῖ ἐδιδάχθην ἐνδελεχῶς τὴν διοικητικὴν διαχείρησιν ὄχι μόνο τῶν οἰκονομικῶν τῶν Ἱερῶν Ναῶν καὶ τῶν ἱδρυμάτων ἀλλὰ καὶ ἐν γένει τῶν διοικητικῶν πραγμάτων τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων.

Τὶ πρῶτον καὶ τὶ ὕστερον νὰ καταθέσω διὰ τὴν καταξιωμένην προσωπικότητα τοῦ νῦν μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ἀνθίμου. Συνετὸς οἰακοστρόφος, σοφὸς διδάσκαλος, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἐδιδάχθην τὴν πραότητα ἔναντι τῶν ἀδελφῶν καὶ τὴν σύνεσιν εἰς τὴν λήψιν τῶν ἀποφάσεων. Πεποικιλμένον τοῖς χαρίσμασι τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τὸν ἐξέλεξε ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία εἰς διακονίαν τῆς ἀκριτικῆς Θράκης, ὡς Μητροπολίτην Ἀλεξανδρουπόλεως. Τριάκοντα ἔτη πολυμόχθου καὶ καρποφόρου ἀρχιερατείας. Ἐν συνεχείᾳ ἐνθρονισθεὶς εἰς τὴν ἁγιοτόκον πόλιν Θεσσαλονίκην, ἀνεδείχθη περίλαμπρος ἀστὴρ φαίνων τοῖς πᾶσι τὸ κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ὑπέρ τῆς πατρίδος ἀγωνίαν, ἰδίᾳ δὲ διὰ τὴν πολυαγαπημένην καὶ ἑλληνικοτάτην Μακεδονίαν. Τὸν εὐχαριστῶ ἀπὸ καρδίας δι’ἅπαντα, ὅσα ἔπραξε δι’ἐμὲ. Ἀποτελεῖ δι’ἐμὲ τὸ πρότυπον Ὀρθοδόξου Ἕλληνος Ἱεράρχου. Ἐν τῷ προσώπῳ σας Ἄγιε Θεσσαλονίκης, εὐχαριστῶ θερμώτατα, ἅπαντα τὸν κλῆρον, τοὺς ἄρχοντας τους καθηγητάς μου καὶ τὸ λαὸν τῆς Θεσσαλονίκης, διὰ τὴν ἐπιδειχθεῖσαν ἀγάπην εἰς τὸ πρόσωπόν μου.

Εὐχαριστῶ θερμῶς τοὺς διοικητικοὺς πατέρες καὶ λαϊκοὺς ὑπαλλήλους τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης διὰ τὴν ἀρίστην συνεργασίαν. Ἰδιαιτέρως δὲ εὐχαριστῶ τὸν Πρωτοσύγκελλον π. Στέφανον Τόλιον, κληρικὸν προικισμένον μὲ πολλὰ χαρίσματα, τὰ ὁποῖα ἔχει καταθέσει εἰς τὴν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας. Ἐδιδάχθην ἐκ τῆς ὑπακοῆς του εἰς τὸν ἐπίσκοπον καὶ τῆς ὑπομονῆς του εἰς τὶς δυσκολίες τῶν ποιμαντικῶν καὶ διοικητικῶν προβλημάτων. Εὐχαριστῶ θερμῶς τὸν Σεβασμιώτατον μητροπολίτην Γρεβενῶν κ. Δαβίδ, διότι ὡς καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς ἁγίας Θεοδώρας, ἐν Θεσσαλονίκῃ, πολλάκις συνέδραμε εἰς τὴν ἐπίλυσιν προβλημάτων, σχέσιν ἐχόντων μὲ τὴν εὐρρυθμοτέραν λειτουργίαν τοῦ φοιτητικοῦ οἰκοτροφείου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, «Ἅγιος Ἀντώνιος», εἰς τὸ ὀμώνυμον μετόχιον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καὶ εἰς τὸ ὁποῖον διετέλεσα ὑπεύθυνος διαχειριστής, ἐπὶ εἰκοσαετίαν. Εὐχαριστῶ ἐπίσης τὸν γενικὸν ἀρχιερατικὸν ἐπίτροπον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης π. Ἰάκωβον Ἀθανασίου διὰ τὴν ἀμέριστον συμπαράστασίν του καὶ συνεργασίαν. Εὐχαριστῶ τὸν καθηγούμενον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Θεοδώρας Ἀρχιμανδρίτην Βαρνάβαν Γιάγκου, καθὼς καὶ ἅπαντας τοὺς πατέρες τῆς ἱερᾶς Μονῆς καὶ ἰδιαιτέρως τοὺς ἀδελφοὺς καὶ φίλους Ἀρχιμανδρίτας, Νικόλαον, Κύριλλον, Ιγνάτιον, Φώτιον, Γρηγόριον, Θεωνᾶ, Ἀλέξανδρον, Δημήτριον, Δημήτριον, Μακάριον, Παντελεήμονα, Χριστόδουλον, Γαβριὴλ καὶ τοὺς ἱεροδιακόνους Ἀμβρόσιον καὶ Εἰρηναῖον. Εὐχαριστίας ὀφείλω εἰς τὸν συνεργάτην μου, εἰς τὸ γραφεῖο τῆς οἰκονομικῆς ὑπηρεσίας καὶ διάδοχόν μου ἐν τῇ ἐνορίᾳ τῆς ἁγίας Μαρίνης, π. Δαμασκηνὸν Πέτικαν. Μαζὶ ἀντιμετωπίσαμε καὶ ἐπιλύσαμε, εἰς ἀρίστην συνεργασίαν, ποικίλα θέματα τοῦ γραφείου. Μνημονεύω ὑπὲρ ἀναπαύσεως τοῦ πολυκλαύστου φίλου, ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ καὶ συλλειτουργοῦ ἡμῶν γενομένου π. Κυπριανοῦ Γλαρούδη, φερέλπιδος νέου κληρικοῦ, τὸν ὁποῖον ὁ Θεὸς ἐξέλεξε διὰ τὴν ἱερουργία τοῦ θυσιαστηρίου τῆς ἄνω Ἱερουσαλὴμ. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη του καὶ ἡ εὐχή του, ἄς μὲ συνοδεύει πάντα.

Ἐπιτρέψατέ μοι, κατὰ τὴν ἱερὰν ταύτην ὥραν, ὀφειλετικῶς νὰ μνημονεύσω τοῦ Σεβασμιωτάτου γέροντος καὶ πνευματικοῦ ποδηγέτου μου εἰς Χριστόν, ἁγίου Ἁρχιερέως κ. Ἀλεξίου, ὁ ὁποῖος ἄνοιξε τήν πατρική του ἀγκάλη καὶ με ἐδέχθη εἰς τὸν κλῆρον τῆς Ἱερᾶς του Μητροπόλεως, τοποθετώντας με εἰς τὴν θέσιν τοῦ Πρωτοσυγκέλλου μὴ φειδόμενος κόπων καὶ προσπαθειῶν διὰ τὴν πνευματικὴν καὶ ποιμαντικὴν κατάρισίν μου. Τὸ διάστημα τῆς παραμονῆς μου εἰς τὴν εὐλογημένην παρὰ Θεοῦ Ἱερὰν Μητρόπολιν Τρίκκης καὶ Σταγῶν, ἔζησα ἀπὸ κοντὰ τὰ ὅσα ἐξ ἀκοῆς ἐγνώριζα περὶ τοῦ ἁγίου ἀνδρὸς καὶ ἔτι πλέον τούτων. Ἀφοσιωμένος Ἰεράρχης εἰς τὴν ἁγιαστικὴν καὶ ποιμαντικὴν φροντίδα τοῦ ποιμνίου του. Κατὰ ἀκρίβειαν τηρητὴς τῶν ἱερῶν κανόνων τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας, πρῶτον διὰ τὸν ἑαυτόν του καὶ ἐκ τοῦ παραδείγματός του εἰς τοὺς ἱερεῖς συνεργάτας του καὶ μετ’ἄκρας οἰκονομίας εἰς τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ, τὸ ἠγαπημένον ποίμνιόν του. Λιτὸς καὶ ἀσκητικὸς εἰς τὸν βίον του μέχρι σήμερον ὑπαγορεύει εἰς ἅπαντας, ἄνευ λόγων καὶ περιττῶν τυμπανοκρουσιῶν τὸν βίο τῶν ἁγίων τῆς ἀληθοῦς πίστεως καὶ ζωῆς. Ἡ ἀγάπη του διὰ τοὺς ἁγίους καταφαίνεται εἰς τὸ ἀδιάλειπτον ἐνδιαφέρον του δι’αὐτοὺς, ἰδίᾳ δὲ διὰ τὸν πολιοῦχον καὶ προστάτην τῆς πόλεως τῶν Τρικαίων, τὸν ἐν ἁγίοις πατέρα ἡμῶν καὶ ἱεράρχην Βησσαρίωνα, διὰ τὸν ὁποῖον ἀνήγειρε περικαλλέστατον Ναὸν εἰς τὸ κέντρον τῆς πόλεως τῶν Τρικάλων. Σώφρον καὶ συνετὸς εἰς οἰαδήποτε ἀπόφασίν του, ἀποτελεῖ δι’ἅπαντας ἡμᾶς ὑπόδειγμα καὶ ὑπογραμμὸς, βαρεία παρακαταθήκη δι’ἐμὲ καὶ τὸν λαὸν τῶν Τρικάλων. Ἐνθέρμως ἐκζητῶ τὴν πατρικήν αὐτοῦ εὐχὴν καὶ εὐλογίαν εἰς τὴν νέαν μου διακονίαν, εἰς τρόπον ὥστε νὰ δυνηθῶ νὰ ἀνταποκριθῶ, ἕστω καὶ εἰς τὸ ἐλάχιστον, εἰς τὴν συνέχισιν τοῦ πολυσχιδοῦς ποιμαντικοῦ αὐτοῦ ἔργου. Θὰ ἀποτελεῖ ἡ παρουσία του δι’ἐμὲ καὶ τὸν λαὸν τὴν ζωντανὴν μαρτυρίαν τοῦ ἱεράρχου, ὁ ὁποῖος ἀφιέρωσε καὶ ἐθυσίασε ὑποδειγματικῶς πᾶσαν τὴν ζωὴν αὐτοῦ εἰς τὸν Χριστὸν καὶ τὴν Εκκλησίαν Του. Ὑπόσχομαι δεσμευτικῶς ἐνώπιον ἁπάντων ὑμῶν, ὅτι καθ’ὅν τρόπον ἐκεῖνος ἐστάθη δι’ἐμὲ ἀληθὴς καὶ γνήσιος πνευματικὸς πατὴρ, τοιουτοτρόπως θὰ σταθῶ πλησίον του ὡς ἀληθὴς καὶ γνήσιος πνευματικὸς υἱιὸς, ὑπὸ τὴν ἰδίαν σκέπην τοῦ Μητροπολιτικοῦ Μεγάρου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, φροντίζοντάς τον ἐν εὐγνωμοσύνη ἀπείρῳ εἰς οἱαδήποτε προσωπικήν του ἀνάγκην. Εὐχαριστῶ τὴν κ. Εὐαγγελίαν Μαρίνη, τὴν κατὰ σάρκα ἀδελφὴν τοῦ Ἱεράρχου μας, ἡ ὁποία διὰ τῆς ἀγάπης καὶ ἁπλότητός της κερδίζει τὰς καρδίας ἁπάντων. Εἰς τὸ πρόσωπόν μου τὴν παρακαλῶ νὰ ἀτενίζει τὸν πολυαγαπημένον της υἱὸν, μακαριστὸν Ἀρχιμανδρίτην Γεώργιον Μαρίνην. Δράττομαι τῆς εὐκαιρίας νὰ εὐχαριστήσω τὸν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην καὶ γενικὸν ἀρχιερατικὸν ἐπίτροπον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Τρίκκης καὶ Σταγῶν π. Ἀλέξιον, διότι ἀδελφικῶς ἐφρόντισε διὰ τὴν ὁμαλὴν προσαρμογήν μου εἰς τὰ δεδομένα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Τρίκκης καὶ Σταγῶν καθὼς καὶ διὰ τὴν ἀρίστην συνεργασίαν εἰς τὰ καθημερινῶς ἀναφυόμενα θέματα. Εὐχαριστῶ τὸν Πρωτοπρεσβύτερον π. Στέφανον Ντάκον, διὰ τὰς πολυτίμους συμβουλὰς ἐκ τῆς πολυπείρου διοικητικῆς του ἐμπειρίας, ὡς Γενικοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου τῆς Μητροπόλεως.

Τούτην τὴν ἱερὰν στιγμὴν στρέφω τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν μου εἰς τὴν πόλιν τῶν Τρικκαίων καὶ εἰς κάθε κωμόπολιν καὶ χωρίον τῆς λαχούσης μοι Ἱερᾶς Μητροπόλεως Τρίκκης καὶ Σταγῶν καὶ ἀπευθύνω βαθύτατες εὐχαριστίες πρὸς ἅπαντας τοὺς ἱερεῖς, τοὺς ἀμέσους συνεργάτας, συλλειτουργοὺς καὶ συνοδοιπόρους εἰς τὴν διαποίμανσιν τῆς θεοσώστου Μητροπόλεως, τοὺς ἱερεῖς καὶ λαϊκοὺς ὑπαλλήλους τῶν γραφείων τῆς Μητροπόλεως, τοὺς μοναστὰς καὶ ἀσκουμένους ἐν Χριστῷ, τῶν ἱστορικῶν, ἀνδρῷων τε καὶ γυναικείων Ἱερῶν Μονῶν, τοὺς διαπύρως προσευχομένους διὰ τὸν εἰς τὸν κόσμον ποιμαντικὸν ἀγῶνα τοῦ κλήρου καὶ ὑπὲρ ἐνισχύσεως τοῦ λαοῦ εἰς τὸν καθημερινὸν πνευματικὸν καὶ ὑλικὸν ἀγῶνα. Ἰδιαιτέρως εὐχαριστῶ τὸν καθηγούμενον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Δουσίκου, Ἀρχιμαδρίτην π. Ἰγνάτιον Ποῦτον. Τοὺς ἄρχοντας τοῦ νομοῦ τῶν Τρικάλων, τὸν Περιφερειάρχη Θεσσαλίας, τὸν Ἀντιπεριφερειάρχη τῶν Τρικάλων μετὰ τῶν συνεργατῶν αὐτοῦ, τοὺς βουλευτὰς, τοὺς Δημάρχους, τὸν Διοικητὴν τῆς Σχολῆς Μονίμων Ὑπαξιωματικῶν τοῦ Στρατοῦ, τὸν Ἀστυνομκὸν Διευθυντὴν Τρικάλων, τὸν Διοικητὴν τοῦ Πυροσβετικοῦ Σώματος Τρικάλων καὶ ἐν τέλει τοὺς ἁπλοὺς, εὐγενεῖς καὶ φιλόξενους χριστιανοὺς τῆς ἐμπιστευθείσης μοι ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας, Ἱερᾶς Μητροπόλεως Τρίκκης καὶ Σταγῶν, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ τὴν πρώτην στιγμὴν τῆς παρουσίας μου εἰς τὴν πόλιν μὲ καλοδέχθηκαν, μὲ ἀγκάλιασαν καὶ ἀνυποκρίτως σεβάστηκαν τὴν διακονίαν μου ἐκ τῆς θέσεως τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως. Μετ’οὐ πολὺ, ὡς ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης τους, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Σαββατισμοῦ, τῆς ἀναμονῆς τῆς ἐνθρονίσεώς μου, ἐν προσευχῇ θὰ προσμένω νὰ τοὺς ἀντικρίσω καὶ πάλιν κατὰ πρόσωπον, ὡς ποιμὴν καὶ πνεματικὸς των πατὴρ, ἕτοιμος πρὸς ἀνάλωση καὶ τῆς ἐλαχιστοτέρας ἰκμάδος τῶν δυνάμεών μου, δι’ὧν καὶ ὑπὲρ ὧν ὁ Χριστὸς ἀπέθανε καὶ ἀνέστη.

Μακαριώτατε, πρὶν ὁλοκληρώσω τὴν χειροτονητήριον ὁμιλία μου, ἀπαυθύνομαι ἐγκαρδίως πρὸς ἡμᾶς, τὸν γεραρὸν προκαθήμενον τῆς Ἐλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Τὸν ἄξιον οἰακοστρόφον τῆς νοητῆς νηὸς, πηδαλιοῦχον τῆς Ἐκκλησίας εἰς καιροὺς δυσκόλους διὰ τὸν δοκιμαζόμενον λαόν μας. Καταθέτω υἱικῶς τὴν ἄπειρον εὐγνωμοσύνην καὶ εὐχαριστίαν μου, καθὼς ὑποστηρίξατε καὶ ἐνισχύσατε τὴν ταπεινότητά μου κατὰ τὴν διαδικασίαν τῆς ἐκλογῆς μου καὶ σήμερον τελεῖτε μετὰ πλειάδος ἁγίων Ἀρχιερέων τὴν εἰς ἐπίσκοπον χειροτονίαν μου. Θὰ εἶμαι ἐσαεὶ ὑπόχρεος ὀφειλέτης εἰς τὴν ἀνιδιοτελῶς ἀγαπῶσα καρδίαν σας. Ὑποκλίνομαι εὐλαβῶς, εἰς τὴν ἄνευ θορύβου ποιμαντικήν σας μέριμναν διὰ τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ, ἰδιαιτέρως δὲ διὰ τὸν πάσχοντα ἄνθρωπον κατὰ τὸ λόγιο τοῦ Κυρίου μας, «μὴ γνῶτο ἡ ἀριστερά σου, τὶ ποιεῖ ἡ δεξιᾶ σου». Προσμετρῆστε παρακαλῶ καὶ τὶς ἰδικές μου ἰσχνὲς δυνάμεις εἰς τὴν προσπάθειάν σας, διὰ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, νὰ ἐνσκύπτετε διαρκῶς, εἰς τὰ πρὸς λύσιν ποικίλα προβλήματα τοῦ λαοῦ μας. Ταπεινῶς εὔχομαι πρὸς τὸν Κύριον νὰ σᾶς δίδει ἔτη πολλὰ καὶ ὑγιεινά, ὥστε νὰ διδασκόμεθα πάντοτε πλησίον σας, τὴν πολυετή, ἅμα δὲ καὶ πολύτιμον ποιμαντικήν σας ἐμπειρίαν. Εὐχαριστῶ ἐνθέρμως τοὺς Σεβασμιωτάτους Ἁγίους Ἀρχιερεῖς, τοὺς συγκροτοῦντας τὴν Ἁγίαν καὶ Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐλλάδος, οἱ ὁποῖοι διὰ τῆς τιμίας ψήφου των μὲ ἐτίμησαν, μὲ ἐμπιστεύθηκαν καὶ μὲ προήγαγον εἰς Ἐπίσκοπον καὶ Μητροπολίτην. Τοὺς Σεβασμιωτάτους καὶ Θεοφιλεστάτους Ἁγίους Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς, Διακόνους, Μοναχοὺς καὶ Λαϊκοὺς, οἱ ὁποῖοι ὑπεβλήθησαν εἰς τὸν κόπον τῆς ἀποστάσεως, διὰ τὴν συμμετοχὴν των εἰς τὴν ἱερὰν καὶ καθοριστικὴν διὰ τὴν ζωὴν μου στιγμὴν. Ἰδιαιτέρως δὲ εὐχαριστῶ τοὺς Ἁγίους Ἀρχιερεῖς, ἐκ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, οἱ ὁποῖοι φυλάσσουν τὰ ἱερὰ προσκυνήματα τῶν θεοβαδίστων Ἁγίων Τόπων.

Τελευτῶν, ἱκετευτικῶς παρακαλῶ ἐκ τῶν μυχίων τῆς καρδίας μου τὸν φιλάνθρωπον Κύριον διὰ τῶν λόγων τοῦ Προφητάκτος Δαβὶδ, «Κύριε, τὸ πνεῦμα σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, (Ψαλμ.142, 10), Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοὶ ὁ θεός». (Ψαλμ. 50, 12), διὰ πρεσβειῶν τῶν τοπικῶν Ἁγίων, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Τρίκκης καὶ Σταγῶν. Τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Βησσαρίωνος, ἀρχιεπισκόπου Τρίκκης, πολιούχου καὶ προστάτου τῆς πόλεως τῶν Τρικκαίων. Τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Οἰκουμενίου ἀρχιεπισκόπου Τρίκκης. Τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Νικολάου ἀρχιεπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ Θαυματουργοῦ. Τῶν ὁσίων πατέρων ἡμῶν Νικολάου, τοῦ ἐκ Μετσόβου καὶ Δανιὴλ, τοῦ ἐκ Τσοτίου καὶ τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Εὐφραίμ. Τοῦ Μυροβλήτου ἁγίου Δημητρίου. Τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Χρυσοστόμου. Τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος Μαρίνης καὶ τῆς ἁγίας παρθενομάρτυρος Ἑλένης, ἐκ τῆς Σινώπης τοῦ Πόντου, «…καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, ὧν ταῖς ἱκεσίαις, ἐπίσκεψέ με ὁ Θεὸς».

Μακαριώτατε,«…ἤκουσα τῆς φωνῆς Κυρίου λέγοντος· τίνα ἀποστείλω, καὶ τίς πορεύσεται πρὸς τὸν λαὸν τοῦτον; καὶ εἶπα· ἰδοὺ ἐγώ εἰμι· ἀπόστειλόν με» (Ἠσαΐας 6,8).